Een waterval, een vogelpark en een lijkverbranding

Eergisteren in Munduk een wandeling naar de waterval gemaakt. Het werden er uiteindelijk twee bleek later. Een stukje langs de weg en daarna een smal pad met soms flinke afgronden door het tropisch bos. Uiteindelijk komen we bij een prachtige open plek met een enorme waterval. Na wat foto's en een nat pak vangen we terugreis aan via een ander pad, want, zo dachten we die twee mannen een stukje vooruit komen ook bij ons hotel vandaan. Het pad blijkt uiteindelijk wel een flinke omweg met honderden traptreden naar beneden en later naar boven. We komen dan nog wel bij een tweede waterval, net zo hoog, maar dan wel helemaal voor ons alleen. Via een paar kleine gehuchtjes waar we nog mineraal water kopen voor 25 cent per flesje komen we bij de weg uit en lopen terug naar ons huisje. S'avonds eten we op het park en ontmoeten een familie uit Melbourne met twee dochters van 10 en 5, Pia en Milly. Erg aardige mensen. Bij het afscheid wil Pia graag het emailadres van Merel om later te kunnen pennen. S'morgens na het ontbijt gaan we nog even bij ze langs om afscheid te nemen. Merel krijgt een knuffel van Pia.

Gisteren hebben we gereisd van Muduk naar Ubud en zijn op een paar plaatsen gestopt. Allereerst op een uitkijkplaats over twee prachtige bergmeren waar je je ook kon laten fotograferen met een twee meter lange levende tijgerpython om je schouders. Nou die kans wilde ik me niet laten ontglippen. Wat een gewicht zeg, zo'n grote slang, en wat een kracht. Dat voel je gewoon. Echt een majestueus dier met prachtige kleuren. Ook Merel durfde 'm samen met mij wel vast te houden. Lianne, Roos en Linde vonden het wel genoeg om 'm alleen aan te raken. Verder hebben we nog een leguaan en een kameleon vastgehad.

Na een stukje rijden komen we bij een aarbeienplatage waar we allemaal een mandje krijgen die we vol mogen plukken. Als we allemaal ons mandje van ongeveer een kilo vol hebben mogen de aarbeien mee naar huis. We besluiten er nog wat te drinken en een van de zakken aarbeien te laten mixen tot vier glazen heerlijke aardbeiensap. Even verder gestopt bij een tempel waar net een ceremonie bezig was. Iedereen uitgedost in wit en geel. Er was een mooie tuin waar de meiden nog even lekker konden spelen.

Vervolgens stoppen we bij een markt waar de meiden naar fruit kunnen gaan speuren. Ze krijgen allemaal een mapje waar allerlei foto's van tropisch fruit staan afgebeeld met een klein verhaaltje erbij over de herkomst en de indonesische naam. Met hulp van de lokale mensen wordt het meeste fruit gevonden en kan alles afgestreept worden. Sommige vruchten komen alleen in de natte tijd voor en blijven dus over. Merel probeert met pingelen wat fruit te kopen. De twee vruchten, een Mangistan en een Passievrucht worden voor 25000 rupiah aangeboden maar Merel weet ze uiteindelijk met enige hulp voor 10000 rupiah mee te nemen.

In Ubud hebben we wederom een geweldige accomodatie. Eigenlijk is het een heel huis met een hal, een slaapkamer en badkamer beneden, een trap naar boven en daar weer en kamer met drie losse bedden en ook weer een badkamer. Op deze manier is het ideaal om met kinderen te reizen. Ze hebben toch een eigen kamer maar er is een inpandige tussendeur of zoals in dit geval een trap om dicht bij ze te zijn. Aan de overkant van de weg gaan we nog wat eten. Later op de avond bellen we nog even met Anouck om haar succes te wensen met haar beëdiging van de volgende dag.

Vandaag op tijd op wat we worden alweer vroeg opgehaald voor een bezoek aan een mooi vogelpark. Vogels in de mooiste kleuren, maten en vormen die op sommige plekken op je arm of schouder komen zitten. Alles ziet er erg schoon en verzorgd uit. Ze verkopen er zelfs Italiaans ijs dat er daar zo aantrekkelijk uitziet dat we de verleiding voor één keer niet kunnen weerstaan. Je betaalt dan natuurlijk gelijk wel de hoofdprijs: €1.70 per bolletje. Er huist ook nog een komodo varaan in het park. Wat een kanjer!

Hierna heeft Made iets bijzonders voor ons geregeld. We zijn vandaag getuige van een traditionele Balinese crematie of lijkverbranding. Dit is in Bali een openbare gelegenheid maar normaal is het puur toeval wanneer je er een treft. Toevallig was er in de verre familie van Made een jonge man van 44 overleden en de crematie vond vandaag plaats. Hij had ons eerst uitgenodigd bij het huis van de overledene waar alle familie en vrienden bijeen waren gekomen. En dat waren heel veel mensen. We werden vriendelijk ontvangen. Sommige mannen zaten een fotoboek door te kijken met foto's van de overledene. Er was eigenlijk niet echt een bedroefde stemming. Eigenlijk was de stemming eerder opgewonden. Er werd veel gepraat, maar ook gelachen en grapjes gemaakt. Made heeft ook uitgelegd dat de mensen blij zijn dat het lichaam nu terug kan worden gegeven aan de natuur. Het lichaam ligt dan nog gewikkeld in witte doeken in een, zo lijkt het, speciaal daarvoor gebouwd huisje van voornamelijk bamboe op de binnenplaats. Dan wordt het lichaam er uitgehaald en bovenin een bamboe toren gelegd en vastgemaakt. Die toren staat op een raamwerk van grote bamboestammen. Als alle offers er ook bij zijn vastgemaakt onder de muziek van een gamalan orkest wordt het geheel door een groot aantal mannen opgetild en in stevige looppas gaat het vervolgens in de richting van de tempel. De crematie zelf mag niet ín een tempel plaats vinden maar wel op de plaats ervoor. Aan de achterkant van de toren is een foto van de overledene geplakt. Aan de voorkant is een lang touw bevestigd omwonden door witte doeken. Dit houden alle mensen vast die zich verbonden voelen of voelden met de overleden persoon. Ik wordt gevraagd om mee te lopen. De hele stoet gaat door verschillende kleine straten waar er veel bekijks is van de lokale mensen. Op een gegeven moment moedigen de mannen mij aan om ook een stuk mee te dragen, wat ik graag aanneem. In het midden van deze plaats is een rotonde met een soort offerplaats in het midden. Alle verkeer wordt stilgehouden en de toren met het lichaam maken vijf rondjes over de rotonde. Na nog meer straten komen we aan bij de plaats van de verbranding voor de tempel.
Daar tref ik Lianne en de meiden weer. Het lichaam wordt nu van de toren overgebracht naar een sarcofaag. Dit is een prachtig versierde houten draak op poten. De rug van de draak wordt opengemaakt en het lichaam wordt hierin gelegd met alle offers en weer dicht gemaakt.
Na een hele serie rituelen wordt het aangestoken en met behulp van gasbranders wordt het vuur flink opgestookt. Uiteindelijk, wanneer bijna alles verbrand is blijft het verkoolde lichaam duidelijk zichtbaar onderin liggen. De meiden kijken hun ogen uit en allerlei vragen komen los. Om het allemaal niet al te heftig te maken besluiten we het niet te lang te maken.

Made legde uit dat na een uur of twee wanneer het lichaam tot as is verbrand, de as wordt verzameld en in kokosnoten gedaan. Deze kokosnoten worden uiteindelijk naar de zee gebracht en in zee gegooid. De hele ceremonie duurt wel tot vanavond acht uur.

Zelfs Lianne en ik hebben even tijd nodig om dit allemaal een plaats te geven. De cermonie gaat door en Ketut brengt ons naar het restaurant voor de lunch.
We konden hierna nog naar de Tanah Lot tempel voor een prachtige zonsondergang maar het is inmiddels compleet bewoklt dus we besluiten terug te gaan naar huis.